Deze week wandel ik door Zuid Limburg. Ik geniet, kilometers lang, van dat prachtige heuvelachtige landschap met haar schaduwrijke bossen, de kleine stille dorpen en glooiende weilanden met koeien. Echter, genieten van zo’n groep grazers is steeds ingewikkelder. Zodra ik ze zie ben ik blij, maar ik denk ook aan het C02 probleem en voel mee met al die boeren die een familiebedrijf runnen dat soms al generaties lang bestaat. De Nederlandse veestapel is te groot, het dierenwelzijn en het klimaat schreeuwen om aandacht. Ik ben inmiddels voor 95% vegetariër omdat ik ervan overtuigd ben dat we ons anders moeten verhouden tot de natuur en de beestenboel waarmee we de aarde delen.
Maar toch, die koeien in die weilanden. Ik houd van die grazers met hun grote, vaak slome, ietwat vragende ogen en maak dan ook eindeloos veel foto’s van die mooie koppies. Ja, eigenlijk is voor mij een weiland pas af als er een groepje runderen in ligt te herkauwen en relaxen.
Tegenstrijdig? Ja natuurlijk.
Herkenbaar?