Druk pratend ploften ze op de bank naast mij, twee meiden van rond de 18, schat ik. Verschillende types, maar duidelijk vriendinnen en zich allebei heel bewust van hun uiterlijk. Het was stil in de trein, ik kon hun gesprek onmogelijk níet volgen. Ze hadden het over pijn: ,,Vooral de eerste dagen doet het echt serieus pijn. Ik voel het de hele dag. Maar je moet het gewoon volhouden, het gaat over.” Degene die dit zei had haar hand op haar buik gelegd. Mede ingegeven door hun kleding had ik de indruk dat ze het over stevig sporten en buikspieroefeningen hadden, waarschijnlijk kwamen ze recht uit de sportschool. Terwijl het gesprek doorging zaten ze allebei op hun mobieltje te scrollen, tot een van de twee zei: ,,Kijk, dit is wel een mooie voor jou.” De ander verplaatste haar blik naar het schermpje van haar vriendin en zei: ,,Ja kan, maar dan wel in goud”. Eindelijk viel bij mij het kwartje, het ging niet over getergde buikspieren die opspeelden, maar over de pijn veroorzaakt door een navelpiercing.
Mijn hersens vulden zich met weerstand en onbegrip, wie laat zich vrijwillig op een zo gevoelige plek als haar navel pijnigen? Natuurlijk zie ik vaker mensen met zo’n piercing maar dan zijn het voorbijgangers. Met deze dames deelde ik een treincoupé en daardoor werd ik hun gesprek en het verhaal rondom hun pijnlijke sieraad ingezogen. Even voelde ik me heel oud. Ik heb ooit gaatje in mijn oorlellen laten prikken, dat was toen hip. Maar ik liep al snel rond met chronisch ontstoken lellen en langer dan een paar weken heb ik die kwelling niet volgehouden. Ik dwaalde ook nog even af naar de commotie rondom het besluit dat alle jonge kalfjes geoormerkt moesten worden. Voor die kwestie zijn complete actiegroepen opgericht, want dat vond menigeen onaanvaardbaar wreed en uiterst dieronvriendelijk.
Het gesprek van mijn buurmeisjes kabbelde voort, terwijl mijn weerstand tegen hun onderwerp van gesprek alleen maar groeide. Ik kon me niet voorstellen dat een metalen haakje door je navel ooit ophoudt pijn te doen en dat het schoonheidsideaal hier tegen opweegt. Of is het zo dat de pijn van die piercing opweegt tegen de nederlaag van ‘er niet bij horen’?
Ik pakte de draad van de dames weer op: ,,Die Lesley heeft een piercing in haar rechter oorschelp, dat is zo stom, dat moet je gewoon niet willen, dan kun je je oortjes niet meer lekker indoen. Je moet toch gewoon chill muziek kunnen luisteren. Wat is nou belangrijker?”
Precies, wat is belangrijker? Weet jij het?