Als geestelijk begeleider heb ik regelmatig te maken gehad met de dood. Ik probeerde er te zijn voor vaak intens verdrietige nabestaanden. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om te luisteren, om af en toe een vraag te stellen en mee te bewegen in het proces van afscheid nemen dat voor hen de tijd voorlopig heeft stilgezet. Wat heb ik veel geleerd van al die rouwende mensen, van hun wanhoop, van hun kracht en van de manier waarop zij afscheid namen van een geliefde. Het was een van de mooiste onderdelen van mijn werk.
Een ding moet mij echter van het hart. Niet zelden hoor ik een rouwende zeggen dat het oneerlijk is dat juist die ene persoon is overleden. Ik snap dat het zo kan voelen, maar het klopt niet. De dood is geen handelende entiteit. De dood heeft geen mening, en ook geen moreel kompas. De dood is niet meer of minder dan het gevolg van een feit of gebeurtenis waardoor iemands leven eindigt.
Oneerlijkheid is een vorm van gedrag. Dronken in de auto stappen en een dodelijk ongeluk veroorzaken, vind ik bijvoorbeeld oneerlijk of zelfs onrechtvaardig gedrag. De dode en zijn geliefden zijn het slachtoffer van iemand die zich misdragen heeft. Maar ook dan is de dood het gevolg en niet de oorzaak.
De dood komt vaak onverwacht, overvalt, overrompelt, slaat je lam, en veroorzaakt mateloos veel pijn en verdriet. Daarom is het niet raar dat je het gevoel hebt dat de overledene, en daarmee jou, een groot onrecht is aangedaan. Dat je als het ware een schuldige zoekt. Want waarom wordt de een 80 of zelfs 103 en overlijden er kinderen nog voor ze echt van het leven hebben kunnen proeven? En waarom verliest iemand de ene dierbare na de andere, terwijl er ook mensen zijn die niet of nauwelijks in een crematorium komen. Ik weet het niet.
Maar de dood deed en doet niets en is daarom niet oneerlijk.
Ben ik nog te volgen?
Wil je reageren? Graag!